Hookrock Festival (Dag 2) Diepenbeek (03-07-2021) report: Marc Bouillon & photo credits: Freddie & Marc Blues Photograpgy info club: Hookrock info band: DC Snakebuster & Washboard Willy - Womens' Blues - Dan Cash & The Road Rockers - The Blue Clay - Steven Troch Band - Voodoo Twins & 2 Patrick's - Mudvibe © Rootsville 2021

Marie-José "Zeeke" Steegmans
(1954-2019)

Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt in mijn B&B, was ik volledig klaar voor een nieuwe dag Hookrock. Na het maken van het verslag van de vorige avond en een fijne wandeling, trok ik richting festivalweide. De zon was vandaag niet echte van de partij en er werden regenbuien verwacht. We zouden wel zien.

De man die de festiviteiten in gang mocht trekken, was DC Snakebuster. Geboren als Frank Declercq die al op zeer jonge leeftijd zichzelf in de muziek stortte door op de muziekschool viool te gaan studeren. Na een aantal jaren volgde al snel het drumstel en nadien maakte hij zich familiair met andere instrumenten tot hij de cigarbox-guitaar ontdekte. Bij deze was dan de DC Snakebuster one man band geboren. Mensen die geregeld festivals bezoeken zullen hem wellicht al gezien hebben op evenementen als Be-Mine of op de camping van Swing Wespelaar. Gewapend met enkel een bassdrum, een snare, een slidegitaar, en een neckrack met bluesharp wil hij 'de helden' van vroeger alle eer aan doen. En geloof mij vrij, dat doet hij met veel bravoure.

Als opener was dit meer dan geslaagd, gezien ook het feit dat Frank zijn vader had meegebracht, de geweldige “Wasboard Willy”, die hem mocht bijstaan op zijn, hoe raadt u het? Zijn wasbord. Frank heeft de gave van covers te spelen die iedereen wel kent maar steekt er zo zijn eigen twist in dat ze bijna totaal anders gaan klinken, soms vettig en rauw.

We vertrokken met ‘Crawling King Snake’ het beste gekend van John Lee Hooker maar origineel van Big Joe Williams. Vervolgens kwam Willie Dixon aan de beurt met ‘I’m Ready’ gevolgd door een heel fijne versie van ‘Proud Mary’ en een wel heel vettige ‘Dust My Broom’ van Elmore James.

Ondertussen roffelde Willy als een bezetene op zijn wasbord en op de steunpalen van het podium. Niet enkel de muziek, maar vooral Willy’s show trokken de aandacht en niet in het minst zijn flashy sokken. Frank bleef de hits uit zijn juke box spuien zoals ‘Raining In My Heart’, Rufus Thomas’ ‘Walking The Dog’ om af te sluiten met ‘Good Times Roll’ en naar goede gewoonte mocht het tweeltal ons trakteren, niet op een pintje maar op ‘ Bad Little Woman’, een lekkere vettige uitsmijter. Het zat dus al snor van in het begin.

De tweede band van de dag was voor mij een onbeschreven blad, want ik had daar nooit van gehoord. Ik heb het hier over Dan Cash & The Road Rockers. Dit Franse viertal is gekend voor hun high-speed rockabilly en doen een SUN-tribute aan Johnny Cash en aanverwanten en dit met een vleugje Rhythm & Blues. Het viertal brengt de luisteraars terug naar Memphis Tennessee van de early fifties, een knipoog naar de old school rock ’n roll, met zijn Teddyboys en rockers maar springen al even zeer over naar de jaren tachtig met bands als Matchbox of The Blasters. Het viertal bestaat uit Dan Cash (zang en gitaar), Didier Bourlon (gitaar), Alain “Beef” Philippe (bas) en Michel ‘Mitch’ Manios. Ambiance was dus overduidelijk verzekerd. Let’s bop till yoy drop Baby !

Leuke ontdekking deze dan Cash, fris en anders dan wat we gewoon zijn. Deze Fransen weten waar de mosterd vandaan moet worden gehaald. ‘Put Your Cat’ en het alom gekende ‘Mystery Train’, ‘Move It On Over’ van Hank Williams en ‘Cry, cry cry’ van Johnny Cash deden een mens zin krijgen om een danske te placeren. Echter was dat momenteel nog niet mogelijk, hoewel sommige zich daar niets van aantrokken jammer genoeg. Hoe moeilijk kan het zijn?

Het viertal bleef heel de tijd op niveau presteren, zonder enig rust punt. Blijkbaar stopt de Dan Cash-express pas aan het eindstation. ‘Rockin Daddy’, ‘Rock House’, ‘Folsom Prison Blues’, ‘Marie Marie van de geweldige Blasters...allemaal overdonderend. ‘My Babe’ sloot de gig af. Dit was nog niet het eindstation dus de trein denderde nog even verder met een stevige en aanstekelijk ‘Hip Shake’. Dan pas konden wij uitstappen, het was een dolle rit geweest.

Voor de volgende band werd een nieuw vaatje aangeslagen, dit voor de Belgisc/Nederlandse formatie The Blue Clay, band naar mijn hart. Allemaal uitzonderlijk goede muzikanten. The Blue Clay speelt akoestische blues, folk en americana. Inmiddels bekend door de flinke dosis energie. Naast eigen werk van met zowaar 3 albums op hun naam, speelt de band blues en hillbilly nummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek. Ik kan de keren niet tellen dat ik hen al aan het werk zag en nooit hebben ze mij ontgoocheld met hun aanstekelijke sets. Het was deze keer dan ook niet anders. De band bestaat nog steeds uit Wouter Verhelst (gitaar, trekzak, zang), Ilse Van Dooren (percussie en zang), Repete van Merode (zang / contrabas), Jan Van Den Berghe (toetsen) en Geert De Block (drums).

Een fijne portie feelgood music gebracht door heel fijne mensen. Mooie mix tussen verschillende genres en het verveelt op geen enkel ogenblik. Het startsein werd gegeven met ‘Future Train’ en ‘Change My Way’ waarna ‘Washed My Hands’ , een song van Stonewall Jackson’ werd opgedragen aan de aanwezige Peter Kempe van de Juke Joints. De band onderhield het publiek en die konden het allemaal wel smaken. ‘Bij ‘Guilty’ van Randy Newman werd het even stil, maar daarna vertrokken we weer full speed met ‘Rock This House’ en werd afgesloten met het eigen nummer ‘Down Here Below’. Me like !

Veel variatie in het Hookrock programma dit jaar en dat konden we alleen maar appreciëren. Totaal iets anders dus met Women’s Blues. Deze band van over de taalgrens is opgebouwd rond zangeres Dominique Wenta en telt verder Pierre Kasprzyk op gitaar, Ben Watson aan de drums en Etienne Hilson aan de bas. Zoals de naam het zegt; herschrijft de band de grote blues standards van de bluesdiva’s van weleer. Een ode aan de vrouwelijke pioniers van weleer in hun strijd voor gelijkheid met de mannen en voor de strijd van de afro-amerikanen.

Dat beloofde dus wat te worden. Ik was benieuwd want ik ben een grote fan van dit soort blues, maar het draaide wel even anders uit. Echt een grandioze ontgoocheling eigenlijk. ‘See See Rider’ van Ma Rainey kond ik nog wel pruimen en ook ‘Nodbody Kows When You’re Down And Out’ van Bessie Smith was nog te doen maar bij ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James, ben ik gewoon afgehaakt. Ok, ik ben pro covers en er mag, zelfs moet, een eigen twist inzitten, maar je moet deze songs daarom nog niet helemaal naar de verdoemenis hebben met een jankende gitaar, die volgens mij de essentie uit de songs haalt. Enfin, dit blijft mijn persoonlijke mening en te zien aan de reacties van sommigen waren er wel fans, maar voorlopig ben ik daar niet bij.

Hierna volgde een vaste waarde in onze Belgische blues scene met de Steven Troch Band. Andere koek dus. Normaal dat de winnaar van de laatste Belgian Blues Challenge hier niet mocht ontbreken. Deze band hoeft echt niet aan het grote blues publiek te worden voorgesteld, want Steven en zijn bende hebben heel Europa als doorkruist om iedereen te besmetten met het bluesvirus. Dat is wat anders dan het coronavirus .

Ondertussen heeft de band al wat veranderingen meegemaakt en vinden we thans naast Steven zelf en ouwe getrouwe Liesbeth Sprangers aan de bas, topgitarist Matti De Rijcke, in de blues middens beter gekend als Matt T Mahony en drummer Bernd Coene, ooit nog bij Bluesvision, beiden ook wat de dragende krachten van de Missy Sippy in Gent. Dat het ging swingen was hierbij een zekerheid. Steven en zijn gang ontgoochelen nooit en dat was nu ook weer het geval. Zoals ze zeggen: “Goede wijn behoeft geen kans”.

Steven bracht ons met ‘Call Of Cornholio’ een beetje naar de Caraïben, zuider getint nummer dat doet zin krijgen in “sea, sun and sand”. Het fijne aan Steven en zijn band is dat hij zich volledig inzet met eigen nummers en dat vind ik geweldig. Hij weet zich natuurlijk gesteund door geweldige muzikanten als Matt T Mahoney, gitaaslinger eerste klas, een ritmesectie om “U” tegen te zeggen, waar Liesbeth haar gloednieuwe “Guttlin Bass” mocht showen (made bij Karel Phlix of course).

Blues van de bovenste plank dus met songs als ‘The Guy You Can Rely On’, ‘Slow’ (schitterende tekst), ‘Extra Extra’, ‘Long Long Beard’, het supersnelle ‘White Line Express’ om af te sluiten met ‘Mister Jones’. Genieten geblazen dus. En met ‘Loose Your Head’ kregen we er nog eentje bovenop. Steven Troch Band? Blijft topklasse !!!

Met bijna het einde van de festiviteiten in zicht,  kregen we een knaller van formaat met Voodoo Twinz & The Patricks. Alweer kwaliteit van Belgische bodem. "The Voodoo Twinz" zijn de Nederlandstalige helft van "Boogie Beasts" nl. Zanger/gitarist Jan Jaspers en drummer Gert Servaes, "The Patrick's" zijn in eerste instantie Patrick Louis, ook wel bekend als Lazy Louis. De andere Patrick is de bassist van "Black Cat Biscuit" nl. Patrick Indestege die zijn stand up bas ingeruild heeft voor een elektrische bas.

Eerste maal dat ik de jongens aan het werk zou zien, maar wat ik er al over had gehoord, beloofde niets dan goeds. En dat was het ook. Maar voor de boys van start konden werd nog een hulde gebracht aan  Zeke, onder-voorzitter van Hookrock, die jammer genoeg eind 2019 kwam te overlijden. Met een brief welke werd voorgelezen, werd het toch even stil.

Doch, we moesten verder en dat deden de boys op het podium ook met ‘Ramblin’, ‘Sadie’ van Hound Dog Taylor’ en ‘Feel Good Babe’ van Frank Frost. En toen kwam de regen en gingen de paraplu’s open, veel mensen vonden een onderkomen in de tenten. Niet fijn voor de muzikanten natuurlijk maar Jan en de zijnen pakten dat professioneel aan en hielden het niveau op grote hoogte.

Suprise, surprise! Lord Bernardo aka Fabian Bennardo was toevallig aanwezig en had ook toevallig zijn harmonica’s bij en mocht dus komen meeblazen op ‘Going Away Baby’. Het bleef vettig en rauw, niet zo als bij Boogie Beasts maar het kwam wel even in de buurt. Gewoon lekker genieten met ‘Going Down’ of ‘Tramp’ om dan te besluiten met ‘Shake It’...  de muzikanten gaan één voor één af tot Gert als laatste overblijft . Met eerst een schitterende bassolo van P. Indestege, gevolgd door Gert’s drumsolo....nou moe, dat was er weer boenk op.

Het einde was in zicht en wat voor één. De all-stars van de Belgische bluesscene met Big Dave (harp en zang), Steven “Dynamite” Wouters (drums), René Stock (bas), Luc Janssens (gitaar) en Henk Van Der Sijpt (gitaar en zang) ofte Electric Kings meets Last Call aka Mudvibe. Wat begonnen was als een “one time band” voor Peer in 2018, stond nu 3 jaar later op het podium van Hookrock. Sterke prestatie vind ik dat. De “Wall of Fame” van de Belgische blues, de einige die ontbraken om de rij te vervolledigen zijn “Wuff” Maes en Mark “Tee” Thijs. Time for some old school blues ladies and gentlemens, beginnend met ‘I Wanna Made Love To You’van Willie Dixon. En wat te denken van Chester Burnett’s ‘Commit A Crime’?

En bij deze was de toon gezet voor de rest van het optreden. Topniveau gebracht door topmuzikanten. En ze zijn het zeker en vast nog niet verleerd, wel integendeel. Nog genoten van ‘Strand Up’, ‘Rollin And Tumblin’, ‘Welcome’ of ‘Good,Good Love’.
Na een schitterend weekend, was dit een dikke afsluiter. Wow !!!

Dit was een perfect weekend. Jammer van diegenen die zich weigerden te houden aan de opgelegde maatregelen, niet fijn voor diegenen die dat wel deden, maar je hebt altijd tegendraadse mensen, en dan maar klagen als er weer van alles wordt teruggeschroefd.

Voor de rest, mooie organisatie en het bewijs dat er een keigoed programma kan worden in elkaar gestoken met bijna niets anders dan Belgische bands, kwaliteit genoeg in ons land. Fijn ook om naar dit prutjaar een hoop vrienden terug te zien. Dit smaakte naar meer. Het was een tevreden mens die terugreed richting “De Vloanders”....volgende aflevering Duvel Blues op 17 juli, be there!

Marcel

De opbligate spek met eieren naar binnen gewerkt en zo werd het al vlug terug apero time, zelfs het "Kieken" was zonder gepluimd te worden door de "Covid-19" periode geraakt...met dank aan die van Herenthout...

ook Armand'ke Hombroeckx aka Big Bill Krakkebaas heeft Hookrock overleefd ;-)